Meqenëse Paula (vajza ime) vd iq 27 vjet më parë, unë kam humbur frikën e vde kjes.
Para së gjithash, sepse e pashë të v diste në krahët e mi dhe e kuptova që vde kja është si lindja, është një tranzicion, një prag dhe kam humbur frikën e saj personalisht.
Tani, nëse virusi më kap, unë i përkas popullatës më të rre zikuar, të moshuarve, unë jam 77 vjeç dhe e di që nëse e marr, do të v des. Kështu që mundësia e vde kjes është shumë e qartë për mua tani, e shoh atë me kuriozitet dhe pa fri kë.
Ajo që më ka mësuar pandemia është të kuptoj se sa pak më duhen. Nuk kam nevojë për të blerë, nuk kam nevojë për më shumë rroba, nuk kam nevojë të shkoj diku apo të udhëtoj.
Tani mendoj se kam shumë. Shikoj përreth në shtëpi dhe pyes veten përse më duhen të gjitha këto. Pse më duhen më shumë se dy pjata?
Njëherazi po zbuloj se kush janë miq të vërtetë dhe njerëzit me të cilët dua vërtet të jem.
Virusi po na mëson përparësitë dhe na tregon me dhunën e vdekjes një realitet që nuk kemi dashur ta shohim; realitetin e pabarazisë së skajshme. Disa e kalojnë pandeminë në një jaht në Karaibe, miliona vdesin nga uria deri në vdekje.
Ai gjithashtu na mësoi që ne jemi një familje. Dmth ajo që ndodh me një qenie njerëzore në Wuhan, ndodh me planetin, ndodh për të gjithë ne.
