Tracey Ferrin, 39 vjeçe, nga Teksasi në SHBA, ishte shtatzënë me fëmijën e saj të dytë dhe po kalonte një trajtim rraskapitës të kancerit kur martesa e saj u prish, por vite më pas, ajo nuk mban asnjë inat ndaj tij.
Kur Tracey Ferrin mbeti shtatzënë me fëmijën e saj të dytë, ajo ishte e vendosur të qëndronte sa më aktive. Duke vazhduar lojërat e rregullta të volejbollit, ajo bëri çmos për të vazhduar lëvizjen, por një dhimbje e mprehtë në këmbë filloi ta shqetësonte.
Por nëna e ardhshme nga Teksasi, e cila tashmë ishte nënë e foshnjës Elly, ishte vetëm 18 vjeçe në atë kohë, kështu që ajo nuk ishte shumë e shqetësuar se dhimbja ishte serioze. Dhe pasi pyeti tezen e saj, e cila ishte mami, nëse gunga mbi gju ishte diçka për t’u shqetësuar, ajo u sigurua se ndoshta nuk ishte asgjë.
Megjithatë, kur Tracey dhe burri i saj Nick shkuan në kishë një të dielë në mëngjes me familjen e saj, një mjek i specializuar për gjunjët dhe shpatullat e këshilloi atë të shkonte në spital. “Ai nuk tha asgjë në atë kohë, por më vonë, ai më pranoi se e dinte se ishte serioze”, tha Tracey, tani 39 vjeçe.
Nëna e ardhshme shkoi në spital të nesërmen për skanime dhe shpejt mori një diagnozë të tmerrshme ajo kishte osteosarkomë, një lloj kanceri kockash. Papritur Tracey u përball me një zgjedhje të pamundur; të abortojë fëmijën e saj dhe të fillojë kimioterapinë ose të vonojë trajtimin e kancerit dhe të rrezikojë shëndetin e saj për t’i dhënë fëmijës shanset më të mira të mundshme për të mbijetuar. Por për Tracey, kishte vetëm një opsion. “Unë thashë se nuk do ta ndërprisja shtatzëninë dhe do të duhej ta kuptonim”, -kujton ajo.
Duke zgjedhur të shtyjë kimioterapinë deri në muajin e gjashtë të shtatzënisë, Tracey mori një rrezik të madh. Ajo filloi seancat e saj të para të kimioterapisë kur hyri në tremujorin e tretë, dhe ndonëse në fillim nuk e kishte shumë të vështirë, ajo pësoi rënie të flokëve dhe të përziera.
Ndërsa merrej me kimioterapinë me të qenit nënë e Elly-t 10-muajshe, marrëdhënia e saj u shkatërrua. Menjëherë pas takimit të saj të parë për kimioterapinë, Tracey u kthye në shtëpi dhe vplli në tualet. Kur ajo u kthye në dhomën e ndenjes, Nick i tha se donte të ndahej. “Ai nuk mund ta përballonte atë,” kujtoi Tracey. “Ai ishte i mërzitur që unë nuk isha përqendruar në shëndetin tim. Mund të flas për këtë tani, por në atë kohë ishte zemërthyese. Isha shtatzënë, kisha një fëmijë 10 muajsh dhe luftoja për jetën time”.
Megjithatë, Tracey mendon se serioziteti i gjendjes së saj nënkuptonte se ajo nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të vazhdonte dhe të përpiqej të bëhej mirë për Elly-n dhe fëmijën e saj të palindur. Duke u kthyer pas në kohë, ajo gjithashtu kupton se Nick kishte pasur vështirësi të cilat nuk njiheshin mirë në atë kohë. “Mendoj se gjithë ato vite më parë nuk e kuptonim shëndetin mendor. Ai nuk ishte gjithmonë djali më i mirë, por në atë kohë nuk e dija se ai po luftonte”, tha ajo.
Për muajt e ardhshëm, trupi i Tracey-t kaloi një tendosje të madhe ndërsa ajo vazhdoi të bënte kimioterapi, e cila vazhdimisht bëri që trupi i saj të shkonte në lindje të parakohshme. Pas çdo seance, Tracey duhej të qëndronte në spital dhe të merrte shumë ilaçe për të ndaluar kontraktimet.
Gjashtë javë para datës së saj të lindjes, mjekët vendosën se nuk mund të prisnin më dhe sollën fëmijën e Tracey-t. “Më kujtohet se mendoja, ‘a po lind një alien?’ sepse mjekët e mi nuk kishin lindur kurrë një fëmijë që ishte ekspozuar ndaj kimioterapisë më parë,” kujton Tracey. “Isha tullace dhe e sëmurë dhe prisnim që të kisha një fëmijë tullac, por ajo doli me një kokë plot flokë të errët”. Megjithëse Tracey dhe Nick u ndanë, ai ishte në spital gjatë lindjes së Tracey-t. “Ajo ishte sigurisht e vogël, por ishte mirë,” tha Tracey.
Kishte pak pushim për nënën beqare Tacey, e cila duhej të rifillonte kimioterapinë dy javë pas lindjes dhe nëna e saj erdhi në shpëtim për t’u kujdesur për vajzat gjatë trajtimit. “Mamaja u bë kujdestarja kryesore për fëmijët e mi dhe për mua. Nuk mund të bëja as ushqime për Fayth sepse nuk kisha energji. Mamaja në thelb po e bënte rolin e nënës për fëmijët e mi”.
Për vitin e ardhshëm, Tracey vazhdoi me trajtimin e saj, i cili përfshinte një operacion për të hequr një pjesë të tumorit nga këmba e saj. “Nuk mund të ecja për rreth 10 muaj. Kur je duke bërë kimio, trupi yt shërohet shumë më ngadalë”.
Më në fund, pas më shumë se një viti trajtimi rraskapitës që e la trupin e saj të shlatërruar, Tracey arriti të falte por ajo u përpoq të rikthehej në jetën e saj të vjetër. “Tranzicioni ishte më i vështirë nga sa mendoja. Nuk mund t’u tregoja njerëzve që nuk e kishin kaluar, sepse thjesht nuk e kuptonin. Kur je në atë situatë, kalon në modalitetin e mbijetesës dhe nuk ke kohë për të përpunuar asgjë. Por kur e gjitha mbaron, atëherë kjo të godet”.
Ajo shtoi se, pasi kaloi kaq shumë kohë vetëm sepse sistemi i saj i dobësuar imunitar do të thoshte se duhej të shmangte të shihte njerëzit, ajo e kishte të vështirë të ishte sërish e shoqërueshme.
Tracey tha: “Po mësoja gjithashtu se si të bëhesha nënë e dy vajzave dhe kjo përfshinte shumë rregullime. Nuk e dija se çfarë do të bëja me jetën time tani e tutje”.
Pas disa kohësh ajo njohu një djalë tjetër, me të cilin ndjeu se do të martohej që pas takimit të parë. Dhe realisht kështu ndodhi, ai e propozoi shumë shpejt për martesë. Jeta e saj e dashurisë tani shkon për mrekulli dhe ajo thotë se e ka falur ish-bashkëshortin dhe sot është shumë e sigurt se ajo që i ndodhi e bëri më të fortë dhe e përgatiti për të vlerësuar gjithçka që ka sot.
