Kjo është letra e një djali 30 vjeçar, për nënën e tij që e la për birësim në një jetimore…
“Unë Ryan dhe nuk e kam njohur asnjëherë nënën time biologjike. Jam i birësuar, prandaj çdo 8 mars, mendja ime përfshihet nga një sërë mendimesh rebele. Emri i nënës sime biologjike është Julie dhe ajo më kishte lënë një letër kur më braktisi.
Nga disa detaje që më shkruante në atë letër, mund të kuptoja se ajo kishte ngelur shtatzënë me mua, por nuk e donte atë shtatëzani sepse mendonte që nuk ishte mjaftueshëm e pjekur për të qenë një nënë e denjë për mua. Ajo nuk donte të më ab.ortonte, ndaj mendoi se gjëja më e mirë për mua ishte të më linte për birësim në një jetimore.
Kam dëgjuar shumë histori ku femrat që i japin për adoptim fëmijët e tyre, ndihen fajtore dhe ndonjëherë diçka e tillë shihet si një veprim prej frikacakeje. Nga ana tjetër, fëmijët e lënë për birësim, ndihen tme.rrësisht keq, kur i njohin prindërit e tyre biologjikë. Si një fëmijë i tillë, mendoj se duhet të ndodhë komplet e kundërta. Nëpërmjet adoptimit, ti i jep dikujt dhuratën e jetës.
Unë do të doja shumë ta shihja në sy nënën që më dha jetën, dhe t’i thoja se sa falenderues jam ndaj saj për gjithçka. Për ta bërë këtë gjë, më ndalon vetëm diçka. Nuk dua të dal e të kërkoj dikë që ndoshta nuk do që unë ta gjej. Ajo nuk ishte gati për t’u bërë nënë, kur mbeti shtatzënë me mua, por shpresoj që ajo të jetë rritur dhe të ketë krijuar familjen e saj me dikë që e do.
Burri i saj ndoshta nuk e di për mua. Ndoshta as fëmijët e saj, që janë vëllezërit dhe motrat e mia nuk e dinë që unë ekzistoj. Thjesht nuk dua që të shfaqem si një person i padëshiruar dhe ta vë në siklet nënën time biologjike. Ajo më dha mua jetën dhe mendoj se gjëja më e vogël që unë mund të bëj, është ta lejoj të jetojë jetën e saj.
Nëse këto fjalë shpërndahen dhe nëna ime arrin t’i lexojë ato, dije se unë nuk pres asgjë prej teje. Nuk dua të bësh gjë, apo të më kontaktosh. Thjesht dua të të them faleminderit për gjithçka! Shpresoj të jesh e lumtur.
