Siç mund të merret me mend, me skenaristin e shkrimtarin Kiço Blushi, aktori Robert Ndrenika, përpara se të kishte marrëdhënie të ngushta miqësore, ka pasur bashkëpunime profesionale.
Sot, i shohim shpesh nëpër rrugët e Tiranës, të qeshin e bisedojnë në shëtitjet e gjata. Kiço Blushi është një nga njerëzit e vetëm me të cilët Roberti qesh vazhdimisht. Janë të dy në “lu ftë” të vazhdueshme romuzesh, që kanë nisur vite të shkuara.
Njohjet e para janë qysh kur Blushi ishte student. Vetëm më vonë, miqësia e të dyve do të vlerësohej reciprokisht; së pari profesionalisht, sepse përmes profesionit u bë edhe njohja e tyre, e më pas prej tipareve karakteriale të secilit.
Kemi punuar bashkë në dy filma, te “Nëntori i dytë” dhe “Në shtëpinë tonë”. Sa herë i them “Prej meje të përmendi shoku Enver në vepër se nuk kishe për të sh pëtuar me atë njollë që kishe në biografi. Në fakt, të jemi seriozë, një aktor me përmasa si të Bert Ndrenikës i duhej vendit. Ata që e lejonin ose përjashtonin, dinin ta vlerësonin talentin dhe për më tepër nuk rre zikonin me emra kaq të mëdhenj.
Në kohën që u rre zikua të dënohej Roberti, sapo ishte pena lizuar Edi Luarasi dhe ata nuk mund të vazhdonin me këto ritme, i ruanin aktorët. Pastaj, pas filmit “Koncert në vitin ’36″, ku isha skenarist, rr eziku kaloi. Roberti u vlerësua nga Enveri dhe vijoi më pas karrierën.
